Czym jest dodatek pielęgnacyjny i jak go uzyskać?

Osoby będące w trudnej sytuacji życiowej i finansowej mogą ubiegać się o liczne formy wsparcia ze strony budżetu państwa. Jednym z takich narzędzie jest dodatek pielęgnacyjny, czyli comiesięczne świadczenie wypłacane m.in. emerytom i rencistom, którzy wymagają opieki ze strony np. zawodowej opiekunki, pielęgniarki czy bliskiej osoby. Ile wynosi dodatek pielęgnacyjny? Jak go uzyskać? Tego dowiesz się z naszego artykułu.

Dla kogo jest dodatek pielęgnacyjny?

Dodatek pielęgnacyjny przysługuje dwóm grupom osób:

• Osobom powyżej 75. roku życia – po ukończeniu tego wieku dodatek jest przyznawany automatycznie, bez konieczności składania wniosku, stanowiąc dodatkowe świadczenie do emerytury.
• Osobom niezdolnym do samodzielnej egzystencji – osoby poniżej 75. roku życia, które posiadają orzeczenie lekarskie o niezdolności do samodzielnego funkcjonowania, mogą ubiegać się o dodatek po złożeniu wniosku oraz odpowiedniej dokumentacji medycznej w ZUS.

Wysokość dodatku pielęgnacyjnego

Dodatek pielęgnacyjny jest stałym, nieopodatkowanym świadczeniem, którego wysokość w 2024 roku wynosi 330,07 zł miesięcznie. Kwota ta podlega corocznej waloryzacji, wzrastając wraz ze zmianą wskaźników ekonomicznych (inflacji). Wciąż jednak wysokość dodatku jest bardzo niska i w żaden sposób nie wystarczy na pokrycie realnych kosztów opieki nad osobą niesamodzielną.

Jak uzyskać dodatek pielęgnacyjny?

Jak wspomnieliśmy, osoby powyżej 75 lat nie muszą nic robić i dodatek zostanie im przyznany z urzędu. Młodsze osoby natomiast muszą spełnić kilka kryteriów:

• Przedstawić zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia (formularz OL-9) wypełnione przez lekarza prowadzącego nie później niż miesiąc przed złożeniem wniosku;
• Posiadać dokumentację medyczną oraz inne dokumenty niezbędne do oceny przez komisję lekarską;
• Złożyć wniosek o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego w ZUS.

Kiedy dodatek nie przysługuje?

Dodatek pielęgnacyjny nie jest wypłacany osobom przebywającym w domach opieki społecznej czy placówkach opiekuńczo-leczniczych, jeśli ich pełne utrzymanie jest finansowane ze środków publicznych. Wyjątkiem są sytuacje, w których pobyt jest częściowo opłacany przez świadczeniobiorcę.